Johannes Cornelis ten Barge

Johannes Cornelis ten Barge

Vandaag een kleine blog over mijn opa. Het is vandaag namelijk 100 jaar geleden dat hij werd geboren. Ik weet echter weinig over hem. En de gegevens over zijn leven zijn nog niet openbaar. Wel weet ik dat hij op 30 augustus 1917 het levenslicht zag als eerste zoon van het echtpaar Wilhelm Johannes ten Barge en Johanna Huitink. De 30 jarige Wilhelm en de 28 jarige Johanna waren al zes jaar getrouwd en hadden al twee dochters, Mine van vier en Marie van twee jaar. 

Wilhelm ten Barge, Johanna Huitink en zoontje

Mijn opa Johan groeide op in Winterswijk. Na zijn geboorte volgden in 1921 zus Lien, in 1925 broertje Cor, in  1927 zusje Annie, in 1929 broertje Wim en in 1930 kwam als laatste broertje Theo erbij om zo het gezin met acht kinderen compleet te maken. 

Johan, Mine en Marie

Het gezin woonde aan het Hilbelinkspad en later verhuisden ze naar de Leliestraat in Winterswijk. Vader Wilhelm was wever van beroep en met acht kinderen zal moeder Johanna het behoorlijk druk hebben gehad in huis. Het gezin was katholiek en het geloof was erg belangrijk in hun leven en ze gingen trouw elke zondag naar de kerk. Dochter Annie wilde dan ook graag non worden en broer Cor priester. 

Achterste rij: V.l.n.r. Mine, Johan, Marie, Lien.
Voorste rij: V.l.n.r.  Cor, Wilhelm, Theo, Johanna, Annie en Wim ten Barge.

Voor de oorlog verhuisde mijn opa naar Enschede, waar hij werkte als electrisch lasser. 

Net zoals in Winterswijk kwam hij ook in Enschede te wonen aan de Leliestraat. 

Mijn opa leerde in Enschede mijn oma kennen en ze werden verliefd. Het stel wilde graag trouwen maar de oorlog gooide roet in het eten. Mijn opa werd te werk gesteld in Kiel, Duitsland.

  

Kiel

Na de oorlog, in 1948 werd dan toch het burgerlijk huwelijk gesloten. De woningnood was na de oorlog hoog en daarom vond het kerkelijke huwelijk pas drie jaar later plaats. 

Bijschrift toevoegen

Op 2 mei 1951 trouwden ze eindelijk voor de kerk en gingen ze samen wonen aan de Johannes ter Horststraat in Enschede. Voor mijn opa was het uitgesloten dat je voor de kerkelijke zegening al samen ging wonen, hoewel voor de wet getrouwd werd het huwelijk dus al die jaren niet geconsumeerd. Niet verwonderlijk dat exact negen maanden na het kerkelijk huwelijk hun eerste dochter werd geboren. 

Nog twee dochters volgden in de jaren er na. In 1960 kwam eindelijk de zoon waar mijn opa zo op gehoopt had. Helaas was hij zwaar gehandicapt, waar mijn opa veel verdriet van had. De pastoor kwam langs om te vertellen dat mijn opa en oma maar beter niet meer bij elkaar konden slapen, het risico op nog een gehandicapt kindje was te groot. Na het bezoek van meneer pastoor verhuisde opa dan ook naar mijn moeders slaapkamer op zolder en mijn moeder ging bij oma slapen. 

Zomers ging het gezin kamperen in Buurse. Eerst met het gezin de Vries bij een schuurtje waar opa zich elke ochtend in de waterput ging wassen. Later kocht het gezin een tenthuisje op camping de Leemkoel waar ze een van de eerste bewoners waren. Zowel mijn man en ik, en mijn ouders hebben op deze camping elkaar ontmoet en nog steeds staan zowel mijn ouders, als wij er, nu alleen niet meer met tenthuisjes maar met onze stacaravans. 

camping de Leemkoel

In 1979 werd mijn opa's eerste kleinzoon geboren. En in 1980 kwam ik ter wereld, zijn eerste kleindochter. Vol spanning hield hij bij mijn moeder de tijd tussen de weeën in de gaten. Volgens mijn moeder was ik "zijn Marloesje". Helaas hebben we elkaar verder nooit leren kennen want vier weken na mijn geboorte overleed mijn opa op 63 jarige leeftijd. Een foto van ons samen is er niet.

Zeven kleinkinderen volgden in de jaren er na nog. Een stuk of 15 achterkleinkinderen heeft hij ook al, jammer dat hij dat allemaal niet mee heeft mogen maken...

Johan ten Barge

Ik had graag mijn opa gekend, volgens mij hadden we het prima met elkaar kunnen vinden. Allebei graag op de achtergrond en knutselen als hobby.

Herinneringen aan mijn opa heb ik niet, maar toch heb ik altijd een band met hem gevoeld. Ik heb het idee dat hij mijn hele leven al met me meekijkt en ik koester de spullen die ik van hem heb en bewaak ze als of het de grootste schatten zijn. Ik vertel mijn kinderen de weinige dingen die ik van zijn leven weet om de herinnering aan hem toch nog levend te houden. Een kleine ode aan mijn opa op zijn 100 geboortedag leek me dan ook een mooie manier om hem te herdenken.