Anna Christina Bernarda de Vries

Vandaag is het honderd jaar geleden dat mijn oma Anna Christina Bernarda de Vries werd geboren. Ze werd geboren op 4 mei 1924 in het kleine dorp Vragender, toen nog horend bij de gemeente Lichtenvoorde. Annie was de oudste dochter van Herman Jozef de Vries en Johanna Antonia Mölders. 

Vragender, R.K. kerk

Vader Herman was timmerman en woonde met het gezin een paar jaar in Bredevoort waar de familie de Vries grotendeels woonde. 

Bredevoort

Toen mijn oma een jaar of drie was verhuisde ze met haar toen nog twee jongere zusjes naar Losser. Daar werd nog een zusje geboren. In 1930, oma Annie was toen zes jaar, verhuisde het gezin naar Enschede. Daar werden de rest van de zusjes en broertjes geboren. Het gezin was uiteindelijk tien kinderen groot. Annie was twaalf jaar toen haar jongste broertje geboren werd. Haar moeder kwakkelde met haar gezondheid en als oudste dochter moest Annie flink helpen in de huishouding en met de zorg voor haar broertjes en zusjes. 

Het gezin woonden o.a. aan de Kuipersdijk (naast de huidige rijschool Brünen), de Eeftinkweg en de Penninkstraat. 

Veel wilde oma er nooit over kwijt maar ze liet wel doorschemeren dat ze geen leuke jeugd heeft gehad. Ze zei altijd "als ik je dat toch allemaal zou vertellen", maar vervolgens vertelde ze niets. 

Ik meen me nog wel te herinneren dat ze vertelde als bleekneusje naar Bergen aan Zee te zijn geweest om aan te sterken. Dat moet haast voor de oorlog zijn geweest. Mogelijk bij Villa Russenduin. Ik heb geprobeerd te achterhalen of en wanneer ze er daadwerkelijk gezeten heeft maar ze konden me i.v.m. privacy niet verder helpen. 

Villa Russenduin

Oma vertelde dat ze het vel op de warme melk zo vies vond. Dit vel mocht ze wel van de melk afhalen maar die moest ze dan nog wel zo opeten. Ik vond melk ook heel vies dus gruwde ik van haar verhaal.

In haar latere leven is ze vaak op vakantie geweest naar Bergen aan Zee met mijn opa. Ze moet goede herinneringen gehad hebben aan die tijd in de Villa.

Oma was zestien jaar toen de oorlog uitbrak. Ik weet dat ze in de oorlog naar Bredevoort moest fietsen (of was het lopen?) om eten op te halen bij de familie van haar ouders. In het grote gezin in Enschede hebben ze waarschijnlijk moeite gehad om al die monden te voeden. 

 

Tijdens de oorlog werd oma verliefd op de acht jaar oudere Freek. Ik meen dat ze elkaar ontmoet hebben tijdens het wandelen aan de Parkweg. Een plek waar de jonge ongehuwde jongens en meisjes flaneerden en zo op zoek gingen naar een partner.

Parkweg

Vader Herman was streng katholiek en oma mocht niet omgaan met de ongelovige Freek. Trouwen was al helemaal uit den boze. Om toch te kunnen trouwen en zo weg te komen uit het gezin bedachten ze een list. Als Annie zwanger zou zijn dan moesten Annie en Freek wel trouwen. En zo geschiedde. Vader Herman was woest toen hij er achter kwam dat Annie zwanger was. Ook al was ze inmiddels een volwassen vrouw, toch kreeg ze nog slaag van haar vader, die haar broertjes en zusjes verbood om bij het huwelijk aanwezig te zijn. 

Bruid Annie 

Moeder Johanna Antonia

Op 30 maart 1946 trouwden Annie en Freek. Annie was toen eenentwintig jaar. Een paar maanden na de huwelijksvoltrekking werd hun eerste zoon geboren. 

Vanwege de woningnood na de oorlog trokken Annie en Freek in bij de ouders van Freek aan de Goudenregenstraat. Dit was niet ideaal. Gezinnen met twee kinderen kwamen in aanmerking voor een eigen huis. Annie en Freek wisten hier wel een oplossing voor en dus werd in 1950 mijn vader geboren en kreeg het gezin een eigen huisje aan de Halmeherastraat.

Toen Annie negenentwintig jaar was overleed haar moeder Johanna Antonia. Haar vader en moeder woonden toen om de hoek aan de Hendrik Smeltweg. Mijn vader was toen nog maar drie jaar maar hij herinnerd zich nog dat zijn oma altijd ziek in bed lag voor het raam. Ze werd slechts vierenvijftig jaar.

Moeder Johanna Antonia

De band met vader Herman bleef niet goed. Oma verstopte zich wel eens achter de bank als haar vader aan de deur stond. Haar vader werkte inmiddels ook als paranormaal genezer, op z'n Twents "Strieker" genoemd en stond goed bekend in de omgeving. 

Vader Herman Jozef

Annies zussen trouwden en kregen ook kinderen. En toen begonnen tien jaar nadat mijn vader geboren werd de eierstokken van Annie ook weer te rammelen. Een derde zoon volgde. Annie was toen zesendertig jaar, Freek al drieënveertig. 

Annie had een baantje als schoonmaakster o.a. op zwembad "het Diekman" en bij het Lyceum. Freek was getouwbaas bij Wisselink Textiel. 

De zonen groeiden op en haalden de nodige kwajongens streken uit. Die verhalen die mijn oom er over geschreven heeft zijn geweldig! Ik heb tranen met tuiten gelachen. 

Annie en Freek kochten een vakantiehuisje op camping de Leemkoel. De zonen werden nog groter, de een kreeg verkering, de een ging vrijwilligerswerk doen in Afrika. Het huisje op de camping werd weer verkocht toen er elk weekend, "heel gezellig", de beide grote families steeds op visite kwamen en er van tot rust komen geen sprake was. 

Annie en Freek verhuisden naar de Hendrik Smeltweg. Freek werd beheerder van speeltuin het "Varvik". 

Eerst trouwden de oudste zonen en toen werd ik als eerste kleinkind geboren. Na mijn geboorte volgden er nog een broertje en twee zusjes. De jongste zoon trouwde en er volgden nog twee kleinzonen. 

Oma Annie kon genieten van de kleine dingen. Een sigaretje voor de keukendeur. Vogeltjes kijkend in de tuin. Bloemetjes plukken in de natuur. 

Ik herinner me vooral dat ik als ik kwam logeren ik eerst het toetje op mocht eten voordat ik aan de maaltijd begon. Het extra suikerklontje dat oma altijd in de cola deed (net alsof dat nog niet zoet genoeg was!). Het David de Kabouter boek van Rien Poortvliet waar ik altijd in het lezen was. 

De toilettas met sierraden op oma's slaapkamer waar ik altijd in mocht snuffelen. Haar hoge zachte bed. De vele planten op de vensterbank en het prachtige volle gazon en de bloemen in de tuin. 

De twee minuten stilte om acht uur op haar verjaardag. Het gebloemde bankstel. De wandeling op de UT met de gekleurde muisjes en hagelslag op het door haar meegenomen brood. De manier hoe ze haar sigaretje rookte, de benen wijd, ellebogen op de knieën, de rok tot boven haar nylon kniekousen opgekropen. Niet bepaald charmant. 

Oma was niet echt een knuffeloma. Toch zijn de herinneringen die ik aan opa en oma heb alleen maar positief. Het is misschien ook lastig liefde te geven en te laten zien als je dat misschien zelf niet gehad hebt in je jeugd. 

Ook een aantal zussen van oma kan ik me goed herinneren. Ik herinner me vooral dat ze altijd aan het lachen waren en veel lol hadden. En ook over de verhalen van oma kan ik nog steeds hard lachen. Ze maakte altijd de gekste dingen mee. Ze liep met een zonnebril met slecht één glas er in door de stad en verbaasde zich er dan over dat iedereen haar aan keek. Of sloeg, zonder angst, met haar paraplu in op een stel kwajongens die vuurwerk richting haar gooiden. 

Ik lijk op haar, niet alleen qua postuur maar ik kan ook zo genieten van die kleine dingen die het leven mooi maken. En net zoals oma maak ik af en toe de raarste dingen mee. En elke keer als er met mij weer wat geks gebeurd, moet ik denk ik aan haar. 

Helaas overleed oma Annie plotseling op veel te jonge leeftijd. Ze werd slechts vijfenzeventig jaar oud. 

In de week vóór haar dood moest ik zo veel huilen. Ik weet nog dat mijn verse verkering, nu mijn man, aan me vroeg wat er toch was. Ik wist het zelf ook niet maar ik zei dat het leek alsof er iemand dood zou gaan. Enkele dagen later trof mijn opa zijn vrouw 's ochtends dood aan in bed. Ik zou de avond ervoor, omdat oma zich niet zo lekker voelde, eten langs brengen. Ik had alleen net voor het eerst een baantje en vond dat ik er geen tijd voor had en heb het niet langs gebracht. Daar heb ik lang spijt van gehad. 

In mijn dromen sta ik nog regelmatig bij opa en oma voor de deur. Ik ruik nog de geur van hun huis, zie de jassen en de alpinopetten van opa aan de kapstok hangen, de wandelstokken in de hoek en voel de zachte vloerbedekking in de gang. Ik vraag altijd "maar jullie zijn toch dood?" dat bevestigen ze maar ik mag altijd binnen komen. En ik ben altijd weer blij ze te zien.